Eris

Eris została odkryta w 2005 roku, na podstawie zdjęć wykonanych w 2003 roku. Można przyjąć, że początkowo uważano ją za największą planetę karłowatą w Układzie Słonecznym. Właśnie jej odkrycie było jednym z podstawowych argumentów degradacji Plutona z kategorii planet w 2006 roku i przyjęcia nowej kategorii „planet karłowatych”, do których wówczas zaliczono Plutona, Ceres i właśnie Eris. Jednym z argumentów było to, że – jak wówczas uważano – Eris była nieco większa od Plutona, a mimo choćby relatywnie do naszej Ziemi, czy nawet naszego Księżyca, był Eris to mały obiekt.
Dopiero w 2010 roku udało się ustalić, że Eris ma rozmiary prawie takie same jak Pluton, ale jednak jest nieco mniejsza, tzn. ma średnicę o ok.100-120 kilometrów mniejszą niż Pluton.
Już w 2005 roku odkryto, że planeta karłowata Eris ma swój księżyc, któremu później nadano nazwę Dysnomia. Na podstawie wzajemnych oddziaływań Eris i Dysnomii naukowcy wyliczyli, że Eris jest około 1,27 razy masywniejsza od Plutona.
Na razie niewiele wiadomo o składzie Eris. Trudno do tej planety dotrzeć, jako że ma ona oryginalną na tle innych znanych planet Układu Słonecznego orbitę. Jest to orbita eliptyczna nachylona ok. 45 stopni do orbity np. Ziemi. W okresie, gdy jest najbliżej Słońca znajduje się blisko orbity Neptuna. W okresie gdy jest najdalej od Słońca, jest ponad dwa razy dalej niż Pluton w swojej najdalszej odległości od naszej centralnej gwiazdy. Okres obiegu wokół Słońca dla Eris wynosi 556,6 lat. Dla porównania, Pluton do obiegnięcia Słońca potrzebuje jedynie ok. 247-248 lat.
Reszta wiedzy na temat Eris to mniej lub bardziej dokładne przypuszczenia oparte na jej obserwacji z wykorzystaniem różnych urządzeń. Obserwacje w bliskiej podczerwieni za pomocą teleskopu Gemini North na Hawajach wykazały, że na powierzchni tej planety karłowatej znajduje się, podobnie jak na Plutonie, lód metanowy. Według naukowców oznacza to, że Eris nigdy nie została znacząco ogrzana od momentu swojego powstania i zawsze była na dalekich peryferiach naszego układu. Najnowsze obserwacje pokazują, że powierzchnia Eris odbija prawie całe światło, co oznacza, że jest otoczona przez gruby płaszcz lodu. Z tego naukowcy wywodzą, że Eris posiada zamarzniętą atmosferę, w skład której wchodzi m.in. azot zmieszany z metanem. Przypuszczalnie atmosfera ta zamarznięta jest przez większość okresu obiegu Eris wokół Słońca, lecz może rozmarzać, gdy Eris jest blisko orbity Neptuna.
O księżycu Eris, czyli Dysnomii, wiadomo jeszcze mniej. Nawet dane o wielkości Dysnomii są bardzo rozbieżne. Skoro podawane dane o jej średnicy wahają się od wielkości 100 km do 490 km, czyli prawie pięć razy większej, należy uczciwie przyznać, że nawet nie znamy jeszcze rozmiarów Dysnomii, a wiemy jedynie, że są znacznie mniejsze od rozmiarów Eris.